|
Help mijn man is klu(n)sser |
|
Na het bosmaaier avontuur is het echte klussen dan begonnen afgelopen maand. Een maand die in het teken stond van klussen, verwelkomen van lieve familie en af en toe een uitstapje.
Maar wie denkt dat de bosmaaier de enige uitdaging blijkt te zijn heeft het mis. Ons prachtige paradijs heeft natuurlijk meer verrassingen voor ons in petto… te beginnen met het water. Dit behoeft eerst wat uitleg. |
|
Waterperikelen
In Spanje is het gewoon, en zo ook bij ons, dat de watervoorziening per huis geregeld is. Maar dan niet via een gewone waterleiding….neeeeeee: we halen ons water uit een 130 meter diepe put. Dit water pompen we de berg op waar het in grote vaten (24.000 liter!) terecht komt. We laten het rusten waarna het gefilterd wordt om zwavel en ijzer eruit te halen. We voegen wat chloor en zuur toe om het allemaal veilig te houden. Na nog 3 filters komt het schoon bij de huisjes, het zwembad en onze woning uit de kraan.
Dit is het proces zoals het hoort te gaan….maar je raadt het al. Dit vergt wat oefening en we waren dan ook heel blij met de uitleg van de vorige eigenaar. Op een dag draaien we boven bij de huisjes de kraan open en is er geen water. Het watermysterie is geboren. We wisten dat we veel water hadden gebruikt om ons zwembadwater goed te krijgen (daarover later meer). We hadden een deel van het zwembadwater vervangen en omdat er eerder irrigatiewater in het zwembad kwam en wij dit wilden vervangen door drinkwater hadden Martin en Hans, ervaren klussers als ze zijn, wat buizen omgelegd. Dit leek allemaal goed te zijn gegaan want we kregen prachtig schoon water in ons zwembad, maar daarna dus geen water meer. Gevolg: niet douchen en niet poepen…. maar gelukkig hadden we schoon zwembadwater dus konden we ons nog een beetje wassen (maar daar hadden we met poepen niks aan). Wat waren we op dit moment toch nog eens blij geweest met WML, maar helaas…. emigreren naar Spanje kent ook opofferingen. Na twee dagen zoeken bleek de druk weggevallen door een leeg vat en kwam er na ontluchten van alle leidingen weer water uit de kraan. We waren zo blij als een kind, maar hebben in de dagen erna toch steeds met angst en beven naar de kraan gekeken als we hem open moesten draaien. Het voordeel is wel dat we door dit soort ervaringen onze nieuwe woonplek heel goed leren kennen. |
|
 | Walter White in actie! |
|
Nog meer waterperikelen
Dan het zwembad verhaal. Weer water. Dit keer groen water, heel veel GIFGROEN water. Dit was hoe we ons zwembad aantroffen. We hadden de hoop dat paps en mams en schoonbroer Huub in heerlijk schoon water konden zwemmen als ze aankwamen, maar helaas. Wij hadden natuurlijk geen idee hoe we dit op moesten lossen en de zwembadwinkel had geen tijd om langs te komen, dus we hebben wederom uitleg gekregen van de vorige eigenaar. We hadden chloor nodig, HEEL VEEL chloor. Na een choquetherapie van chloor en nog een extra pot met chloor zou het goed moeten komen. We hadden en testkit om het water te meten (ph en chloorwaarde) en dan zouden we binnen een paar dagen kraakhelder water hebben. Na een dag kwamen we erachter dat er zoveel chloor in ons water zat dat de meter de waarden bij lange na niet bij kon houden. Veel, maar dan ook echt veel te veel chloor in het water. Ik denk dat ons hele lichaam zou oplossen als we erin gesprongen waren. Vergeef ons dat we het niet persoonlijk getest hebben. Onze oplossing was in eerste instantie water zuiveren met de zwembadpomp en wachten. Na drie dagen wachten bleek de meter de chloorwaarden nog steeds niet te kunnen volgen, maar het water was inmiddels wel veranderd van gifgroen naar mintgroen. Dan maar een sloot water eruit en schoon water erin. Dat werkte gelukkig wel en we zagen het water zienderogen opknappen. We durfden er zelfs al met de voetjes in te gaan staan. En wonder boven wonder werden de waarden ook beter. Na een week konden we eindelijk onze langverwachte duik maken met z’n allen en dat hebben we gevierd met een lekker koud glaasje bubbels aan het zwembad!
|
|
Duimpje omhoog
Ondertussen werd er natuurlijk gewoon door geklust. Paps van der Zanden heeft zich op de tuin gestort. Zijn lust en zijn leven en daar zijn we heel blij mee. Wat heeft die man nog een energie. Al voor het ontbijt de schaar of de zaag in de hand om de Yuka’s weer zo mooi te maken als ze nog nooit waren geweest. Elk uur zagen we verschil en wat is het mooi geworden. Al kost het dan wel een duimpje. Maar dat mocht de pret niet drukken want Suzan kon haar therapeutische vaardigheden nog even tevoorschijn toveren. Zonder echt geschikte middelen bij de hand heeft de kinesiotape (ik heb geen aandelen) weer zijn werk gedaan.
Maar pap was niet de enige met een turbo: ook Huub, Jorno en Hans hebben super, superhard gewerkt. In twee dagen tijd hebben zij ervoor gezorgd dat het huisje van pap en mam zo goed als klaar was en daarna hebben ze gezamenlijk de andere huisjes van mooie kleurtjes voorzien. En wat is het al mooi geworden zeg!
|
|
Ku(&#)tgras
Ook het zwembad is inmiddels onder handen genomen en voorzien van o.a. een prachtige zonneweide van kunstgras. Wat was dat een klus zeg. Waar we er drie dagen voor uitgetrokken hadden om het oude gras eruit te halen, zand te plaatsen en kunstgras te leggen, zijn we uiteindelijk na heel veel bloed, zweet en scheldpartijen trots op het eindresultaat. Al heeft dat eindresultaat dan wel een dikke week geduurd. |
|
Honger!
Van al dat klussen krijg je honger. Het huishouden en Jip waren nu dan ook de bezigheden van mam en Suzan. Om allemaal samen te komen voor het eten moet er, voordat je bij ons huis bent, een berg beklommen worden. Ons huis ligt namelijk op een berg en de huisjes waar de gasten slapen liggen onder aan deze berg. Het is een hele tocht om bij ons te komen, maar o zo goed voor de spiertjes. Voor wie hier een beeld van wil krijgen: Mama Wies heeft er een leuk filmpje van. Eenmaal boven hebben we heerlijke maaltijden bereid al was het boodschappen doen soms een raadsel. We hebben eindeloos gezocht naar “ Spaanse pepers”. Niet te vinden hier in de supermarkt. Heeel vreemd!
Dan maar uit eten. Altijd een feest hier. Alleen een beetje jammer dat wij het altijd voor elkaar krijgen om op maandag te bedenken dat we uit willen gaan eten. Op maandag zijn hier, net als in Nederland, de meeste eetgelegenheden dicht. Maar….na lang zoeken vonden we toch een leuke tent om te eten. Aangezien het goed is om ons Spaans te oefenen, bestelden we eten in het Spaans. Het was een tapas restaurant. Iedereen had honger en ronde 1 was lang niet genoeg. Dan maar ronde 2, al was het al 22 uur. We konden blijven zo lang we wilden. Omdat we dachten dat de hele kaart bestond uit kleine hapjes bestelden we maar wat meer. Dat hebben we geweten….het eten bleef maar komen en ondanks dat we genoeg veelvraten aan tafel hadden, werd het echt te veel. Er bleef maar eten komen. Suzan heeft zelfs nog gevraagd of de buurtafel (waarvan de oma jarig was en de hele familie aan tafel zat) mee wilden eten, maar die hadden ook al genoeg. Dan maar een doggy bag, maar hoe heet dat in het Spaans??? Een hond is “perro” en een zakje is “bolsa”, maar ja…..dat klinkt wel een beetje vreemd en gezien de reactie van de serveerster was het ook vreemd…. Hoe het wel heet zijn we vergeten, maar wat hebben we gelachen (of kwam dat door de biertjes). De weg naar huis was in ieder geval een feest om nooit te vergeten en tovert nog steeds een glimlach op ons gezicht. |
|
 | Illigale gringo's in een bussie |
|
Jip naar school
Tussen alle kluswerkzaamheden door moesten er ook nog een aantal zaken geregeld worden. En in Spanje iets regelen gaat niet in één keer, soms in twee keer maar vaak in drie of vier keer. Zo ook het regelen van een school voor Jip. Volgens de gemeente een formuliertje ophalen bij school, maar na 2 scholen gemaild te hebben bleef alles onduidelijk.
We waren te laat met inschrijven en er was geen plek. Dat we te laat waren met inschrijven wisten we al, maar er zou een formulier zijn waarmee we alsnog in konden schrijven als we onze inschrijving bij de gemeente hadden. Dan maar langs de school. Ook dat heeft niet geholpen. Ook niet nadat we geprobeerd hadden Jip mee te nemen naar de school om te kijken of het dan wel zou lukken. Gelukkig is daar dan de "Dutch diva's in Andalucia" - Facebook groep waar we wat informatie ingewonnen hebben over andere scholen en na een paar fijne contacten besloten we bij de montessorischool te gaan kijken. Wat een fijne plek en wat een fijne mensen! Het is een kleine school met vier klassen. Twee klassen met kindjes van 3-6 jaar en twee klassen met kindjes van 6-12 jaar. Elke klas heeft ongeveer 15 kinderen en 1 docent en een klasse assistent. Hoezo 30 kinderen op 1 onderwijzer….?? Bij de school zijn verschillende buiten speelplekken, is er een bos waar gepicknickt wordt en is er naast het gewone onderwijs aandacht voor theater, yoga en muziek. Voor iedereen die Jip kent zal het duidelijk zijn dat dit volledig in haar straatje past. Zelfs Hans zou hier naar school gaan..
Er wordt projectmatig gewerkt met veel aandacht voor sociale ontwikkeling, zelfontplooiing, gericht op autonomie en werken in eigen tempo met natuurlijke materialen en zonder toetsing. Enkel in het laatste jaar wordt er, wanneer we dit willen, getoetst ook om voor te bereiden op het vervolgonderwijs.
|
|
 | De school van Jip! |
|
Inmiddels zijn zowel schoonbroer Huub als pap en mam weer naar huis. Het afscheid nemen zal voorlopig niet wennen ben ik bang, maar het tranendal was al iets minder groot dan de vorige keer. De keerzijde van emigreren zullen we maar zeggen en wat zullen we blij zijn als we over een paar maanden weer lekker samen zijn. Dan gelukkig ook met zus lief (van beiden kanten) en de kids. Daar verheugen we ons nu al enorm op en de komende weken zal er ook nog meer familiebezoek volgen en kunnen we ook onze eerste lieve vrienden verwelkomen!
Als laatste: we hopen jullie natuurlijk allemaal snel te mogen ontmoeten bij Finca la Libertad. Er gaan geruchten dat ook Spanje volgende week naar code “ geel” gaat. Mocht dat gebeuren, houd dan onze Facebookpagina in de gaten voor een speciale “boekaanbieding”!
Wij gaan weer aan de slag, met nieuwe hulptroepen!
Un Saludo!
Hans, Suzan, Jip en de rest van het klusteam
|
|
|
| |
|
